To Vima gazetesi, T.C.Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’ı, övgü dolu sözlerle manşetlerine taşıdı.
To Vima gazetesi, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ı, “Türkiye’yi iflas noktasında teslim alarak, dünyanın en büyük güçleri arasında paylaşılamayan bir ülke haline getirmiş uluslararası ölçülerde tarihi bir lider” olarak tanımladı.
To Vima gazetesinin internet sitesinde “Bizim de bir Erdoğanımız olsaydı” başlığı altında Yorgos Malouhos imzasıyla yayımlanan yorumda, “Erdoğan’ın ülkesi için, Yunanistan’ı iki nesil yöneten Karamanlis ve Papandreu kuşağının Yunanistan için yaptıklarından çok daha fazlasını yaptığı” belirtildi.
Yorumda, “Her biri kendi yöntemine sahip olan ve ikisi birbirini tamamlayarak son dönem Yunan trajedisinin merkezinde olan bir Karamanlis veya bir Papandreu, geçmişte veya bugün, Erdoğan’a ne söyleyebilir ki? ve Yunanistan, bu yönetimlerle, iki ülke arasında onca açık cephe karşısında ayakta durabilecek mi? Bunu zaten kimse düşünmek dahi istemiyor” ifadeleri kullanıldı.
“Türkiye’yi dünyanın en büyük güçleri arasında neredeyse paylaşılamayan bir ülke yaptı”
Yunanistan’ın Kostas Karamanlis ve Yorgo Papandreu tarafından yönetildiği yıllarda olup bitenler nedeniyle her gün kabus yaşadığı, Türkiye’nin ise büyük bir yükseliş kaydettiği belirtilen yorumda, daha sonra şu görüşe yer verildi:
“Oysa aynı dönemde sıradan bir aileden gelen Erdoğan’ın Türkiye’sinde neler oldu? Biz, Olimpiyatların yapıldığı sözde şaşaalı dönemimizi yaşadığımız bir zamanda, çok iyi bildiğimiz son bir buçuk yılda yaşananlarla derin uykumuzdan uyanırken, O bugün Yunanistan’ın gelmiş olduğu iflas noktasında ülkesini teslim alarak, Uluslararası Para Fonu’nun zor yollarından hızla geçti. Ülke nüfusunun büyük bir bölümünü fakirlikten kurtardı, toplu halde yabancı yatırımcıyı çekti, inanılmaz bir kalkınma hızı getirdi. Önemli bir uluslararası siyasi ve ekonomik rol çizdi ve Türkiye’yi dünyanın en büyük güçleri arasında neredeyse paylaşılamayan bir ülke yaptı. (ABD Başkanı) Barack Obama bile, Erdoğan’ın Rusya ile imzaladığı dev maliyetli enerji projelerini ve diğer anlaşmaları yürürlüğe koyduğu, ayrıca bununla sınırlı kalmadığı bir dönemde Avrupa’ya ilk gezisini Türkiye’ye gerçekleştirdi.”
“Son savaşı Erdoğan’ın kazanıp kazanmayacağı bilinmiyor”
Başbakan Erdoğan’ın, “Türkiye’de kurulu eski düzenin kökten değiştirilmesi için de mücadele başlattığı ve uzun yıllar sonra Yüksek Askeri Şura’nın başında ilk defa tek başına ortaya çıktığı” ifade edilen yorumda, “Tüm bunlar, Türkiye’yi göz önüne alınması gerekli bölgesel bir askeri güç yaptığı için oldu. Belki de hepsinden en şaşırtıcı olanı budur. Ancak, son savaşı Erdoğan’ın kazanıp kazanmayacağı bilinmiyor. Şu ana kadar görünen muhtemelen bunu başaracağıdır. Başaramamış olsa bile, sonunda onu devirmiş olsalar bile, hiç şüphesiz o, sadece Türk ölçülerine göre değil, uluslararası ölçülere göre tarihi bir liderdir. Eğer bunu da başarırsa, tarih, kıyaslama yapmak için, büyük bir ülkeyi bugünkü uluslararası düzende bu kadar kısa süre içerisinde sonuç verici şekilde değiştirebilen başka bir lideri çok zor bulacaktır” görüşüne yer verildi.
To Vima, “Türkiye’nin bu yükselişinin sadece Erdoğan’ın büyük yanlış yapması durumunda kesilebileceğini ve böyle bir olasılığın da Yunanistan’ın yeniden güçlenmesi için bir fırsat olabileceğini” belirttiği yorumunda, şunları kaydetti:
“Güçlü bir ihtimal olmamakla birlikte, Türk askeri kurulu düzeninin yeniden toparlanarak kendisini devirmesi ya da Erdoğan’ın Türkiye’sinin hızlı yükselişinin olası uluslararası gelişmelerle kesilebilmesi dışında, belki de en büyük tehlike büyük liderlerin büyük yanlışlar yapmasıdır. Örneğin, (Erdoğan’ın) olduğundan daha güçlü olduğunu değerlendirerek İran ile stratejik yakınlaşması tüm verileri değiştirecektir. Belki de bu ilişki tek umudumuzdur. Çünkü Yunanistan, bir şey yapmamasına rağmen, yeniden güçlenmesi için önkoşullar doğurmaktadır. Tüm bunlar, Yunanistan için ne kadar acı da olsa, durum budur.
(Karamanlis ve Papandreu’nun) Türk mevkidaşları tarihle yüzleşiyor. Bu nedenle de kıyaslama keder ve karamsarlığa neden oluyor. “
Νά ‘χαμε έναν Ερντογάν…
Στα όχι και τόσο παλιά χρόνια, η αριστερή διανόηση, προτού κάποια από τα πιο δυνατά μυαλά της ασπαστούν με πάθος τον… «δημιουργικό καπιταλισμό», σπαταλούσε τόνους μελάνι για να απαντήσει σε διάφορα θεωρητικά ερωτήματα, ένα εκ των οποίων αφορούσε το ρόλο του ηγέτη στην Ιστορία. Τι χαμένος κόπος… Αν περίμεναν να δουν τη σημερινή Ελλάδα και τη σημερινή Τουρκία, θα είχαν λάβει όλες τις απαντήσεις…
Δεν χρειάζεται να πει και πολλά κανείς για το τι έγινε στα χρόνια που η Ελλάδα κυβερνάται από τους δύο επιγόνους των πολιτικών οικογενειών, τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου: τον εφιάλτη τον ζούμε κάθε μέρα.
Τι έγινε όμως το ίδιο ακριβώς διάστημα στην Τουρκία του ταπεινής καταγωγής Ερντογάν;
Από τον καιρό που εμείς ζούσαμε τα ολυμπιακά και άλλα ψευτομεγαλεία μας και κοιμόμασταν ύπνο βαθύ με τη γνωστή ανεκδιήγητη συνέχεια του τελευταίου ενάμιση χρόνου, εκείνος παραλάμβανε τη χώρα του σε πτώχευση, ακριβώς εκεί που βρέθηκε η Ελλάδα σήμερα.
Περνούσε μέσα από τις συμπληγάδες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τις οποίες και τελικά, πολύ γρήγορα αποτίνασσε. Εβγαζε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας του από τη φτώχεια, προσείλκυε μαζικά ξένες επενδύσεις, έφερνε απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης, διαδραμάτιζε σημαντικό διεθνή πολιτικό και οικονομικό ρόλο και καθιστούσε την Τουρκία περίπου μήλον της έριδος ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου: ακόμα και ο Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία έκανε το παρθενικό του προεδρικό διμερές ταξίδι στην Ευρώπη, όταν ο Ερντογάν υπέγραφε και έθετε σε εφαρμογή θηριώδεις οικονομικές ενεργειακές και άλλες συμφωνίες με τη Ρωσία και όχι μόνον…
Ο Ερντογάν άφησε για το τέλος την πιο μεγάλη πρόκληση: την κατάκτηση της πλήρους εξουσίας μέσα στην Τουρκία και τη ριζική ανατροπή των συσχετισμών ισχύος με το παλιό κατεστημένο. Και, χθες, εμφανίστηκε για πρώτη φορά μόνος στην κεφαλή του ανώτατου στρατιωτικού συμβουλίου της χώρας του έχοντας κυριολεκτικά αποδεκατίσει ένα πολύ σκληρό στρατιωτικό «βαθύ κράτος» πολλών δεκαετιών. Κι όλα αυτά, έχοντας πρώτα καταστήσει την Τουρκία μια υπολογίσιμη περιφεριακή στρατιωτική δύναμη – αυτό είναι ίσως και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα…
Ουδείς γνωρίζει αν ο Ερντογάν θα κερδίσει αυτή την τελική του μάχη, αν και η μέχρι στιγμής εικόνα είναι ότι μάλλον θα τα καταφέρει. Ακόμα και αν δεν το πετύχει, ακόμα κι αν τελικά τον ανατρέψουν, είναι ήδη αναμφίβολα ένας ιστορικού διαμετρήματος ηγέτης όχι μόνον με τα τουρκικά αλλά με τα διεθνή μέτρα. Αν μάλιστα τα καταφέρει, πολύ δύσκολα, η ιστορία θα βρει κάποιον άλλο ηγέτη στο διεθνές στερέωμα της εποχής μας που θα έχει αλλάξει τόσο δραστικά μια μεγάλη χώρα σε τόσο λίγο χρόνο, για να τον συγκρίνει μαζί του…
Πέρα βεβαίως από τον όχι πολύ μεγάλο μα πάντα υπαρκτό κίνδυνο να καταφέρει να ανασυνταχθεί το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο και να τον ανατρέψει, η ραγδαία άνοδος της Τουρκίας του Ερντογάν μπορεί τελικά να ανακοπεί στο μέλλον από τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις, ίσως γιατί οι μεγάλοι ηγέτες είναι εκείνοι που κάποτε κάνουν και τα πιο μεγάλα λάθη: αν λ.χ. υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του και έρθει στρατηγικά κοντά με το Ιράν, αυτό θα αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ισως αυτή η σχέση να είναι και η μόνη μας ελπίδα, καθώς ήδη δημιουργεί προυποθέσεις επανενίσχυσης της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι η ίδια δεν κάνει τίποτα γι αυτό.
Όπως και νά’χει και όσα επώδυνα κι αν είναι όλα αυτά για την Ελλάδα των επιγόνων πρωθυπουργών, έτσι έχουν τα πράγματα. Ο Τούρκος ομόλογός τους συνομιλεί σε πρώτο πρόσωπο με την Ιστορία. Γι’ αυτό και προκαλεί θλίψη και ζόφο η σκέψη της σύγκρισης.
Τι να του πουν, παλιότερα ή τώρα, ένας Καραμανλής ή ένας Παπανδρέου που, με τα περιορισμένα τους μεγέθη βρίσκονται αμφότεροι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και οι δύο μαζί απόλυτα συμπληρωματικά, στην καρδιά της νέας ελληνικής τραγωδίας; Και πώς αυτή η Ελλάδα με τέτοιες ηγεσίες θα μπορέσει να σταθεί απέναντί του στα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα των δύο χωρών; Ούτε τολμά κανείς να το σκεφτεί…
Το μόνο που μπορεί να ελπίζει, είναι οι συγκυρίες να οδηγήσουν, μέσα απ’ την κάθετη πτώση που έφεραν στον τόπο οι διαδοχικές πολύχρονες «δικτατορίες της μετριότητας», να αναδειχθεί σύντομα κι εδώ ένας τέτοιος ηγέτης. Και, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
