Όταν φτάσεις στην άκρη του σχοινιού, λένε οι Αμερικάνοι, δέσε επειγόντως έναν κόμπο γιατί θα πέσεις. Κάπου εκεί κινείται η ακροδεξιά ατζέντα, που άρχισε να προβάρει η Νέα Δημοκρατία πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2014 , και απαιτούνται επειγόντως κόμποι και όρια.
O πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντ. Σαμαράς χθές από Κομοτηνή κατά την προεκλογική ομιλία του είπε ότι νιώθει τους Μουσουλμάνους της Θράκης σαν αδελφούς και συμπατριώτες και συμπολίτες του. Πρόσθεσε σχετικά ότι η πολιτική του κόμματος του είναι να τους έχει όλα τα δικαιώματα και όλες τις ευκαιρίες και ότι το μόνο που ζητάει από εκείνους είναι ό,τι ζητάει από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες σε όλη την επικράτεια: δηλαδή σεβασό στους νόμους της πολιτείας. Λίγο πολύ δηλαδή τους κατηγόρησε ευθέως και αόριστα για ανυπακοή σε νόμους του Ελληνικού κράτους.
Ας εξετάσουμε όμως αν ο ίδιος ο Σαμαράς ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας υπακούει σε νόμους αλλά και σε δικαστικές αποφάσεις…
Σύμφωνα με το άρθρο 12, παρ.1 του Συντάγματος οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις και μη κερδοσκοπικά σωματεία, τηρώντας τους νόμους και χωρίς να εξαράται η άσκηση του δικαιώματος αυτού από προηγούμενη άδεια. Επίσης σύμφωνα με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου οι ενώσεις και τα σωματεία αυτά διαλύονται μόνο με δικαστική απόφαση και μόνο όταν υπάρχει παράβαση του νόμου ή ουσιώδης διάταξης του καταστατικού. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατοχυρώνει επίσης το ίδιο δικαίωμα στο άρθρο 11 αυτής. Όπως κάθε ελευθερία και κάθε δικαίωμα λοιπόν, το δικαίωμα να ιδρύει κάποιος ενώσεις προσώπων – σωματεία υπόκειται σε μερικούς περιορισμούς. Αυτοί οι περιορισμοί είναι : α) τήρηση νόμων του κράτος με την έννοια της απαγόρευσης διάπραξης ποινικών αδικημάτων και παραβίασης των νόμων του Ελληνικού κράτους και β) τήρηση των διατάξεων του καταστατικού του σωματείου. Η παράβαση νόμου η οποία τίθεται ως ουσιαστική προϋπόθεση της διάλυσης ενός σωματείου από το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ δεν μπορεί να αφορά κάθε διάταξη νόμου, έστω και επουσιώδους σημασίας ή άσχετη προς το σκοπό της συνένωσης, όπως για παράδειγμα παράβαση κανόνων οδικής κυκλοφορίας από αυτοκίνητο του σωματείου. Αντίθετα, πρέπει να υπάρχει συστηματική παράβαση του νόμου τέτοιας μορφής και βαρύτητας που να δείχνει ότι ο σημερινός πραγματικός σκοπός του σωματείου, ανεξάρτητα από τον αρχικό ή αναφερόμενο στο καταστατικό, αντιβαίνει σε συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις. Επίσης το μέτρο της διάλυσης πρέπει να είναι κατάλληλο και κυρίως αναγκαίο για ν” αποτραπεί η προσβολή, ενώ σε ήσσονος σημασίας παραβάσεις μπορούν να επιβληθούν άλλες, ηπιότερες, διοικητικές κυρώσεις. H παραβίαση μιας διατάξεως νόμου προκειμένου να οδηγήσει σε κυρώσεις πρέπει να τελεί σε σχέση αιτιώδους συνάφειας με την ύπαρξη και την λειιτουργία του σωματείου και επιπλέον να επιλέγεται ποινή χωρίς διάθεση εκδικητικότητας.
Στο ως άνω πλαίσιο, το 1927 το Πρωτοδικείο Ξάνθης είχε κάνει δεκτή την αίτηση ίδρυσης του σωματείου με την επωνυμία »Στέγη της Τουρκικής Νεολαίας Ξάνθης», ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1936 το Πρωτοδικείο Ξάνθης έκανε δεκτή την αίτηση του ίδιου σωματείου για μετονομασία του σε »Τουρκική Ένωση Ξάνθης» (υπ” αριθ. 122/1936 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου). Εκείνη τη χρονική περίοδο τα εθνικά δικαστήρια δεν θεώρησαν ότι υπήρχε κάποιο στοιχείο, που να προκύπτει είτε από τον τίτλο, είτε από το καταστατικό του, που θα μπορούσε να διασαλεύσει τη δημόσια τάξη. Στις 2.12.1983 όμως , το ίδιο Πρωτοδικείο έκανε δεκτή την αίτηση του νομάρχη Ξάνθης (στις 29.11.1983) να απαγορευτεί στο σωματείο η χρήση του όρου «τουρκικός» σε κάθε έγγραφο και σφραγίδα του (απόφαση αρ. 561/1983). Στις 30.1.1984, ο νομάρχης Ξάνθης έκανε εκ νέου αίτηση στο Πρωτοδικείο Ξάνθης για τη διάλυση του σωματείου, διότι όσα όριζε το καταστατικό του αποτελούσαν προσβολή στη δημόσια τάξη.
Έτσι η Τουρκική Ένωση Ξάνθης κρίθηκε από τα Ελληνικά δικαστήρια ότι παρήγε κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ότι η λειτουργία της αντίκειται σε Συνθήκη της Λοζάνης επειδή προσπαθούσε να δημιουργήσει εθνική μειονοτική συνείδηση (το Εφετείο Θράκης εκτίμησε ως σχετικά στοιχεία τη συμμετοχή του προέδρου του σωματείου σε συνέδρια οργανωμένα από τις τουρκικές αρχές και από την «Ομοσπονδία των Τούρκων της δυτικής Θράκης» και τη δημοσίευση ενός άρθρου σε μια τουρκική εφημερίδα που έκανε αναφορά στους «Τούρκους της δυτικής Θράκης», για να καταλήξει, ότι το σωματείο παρουσίαζε τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ως μια «τουρκική μειονότητα πολύ έντονα καταπιεσμένη»).
Τα Ελληνικά δικαστήρια επικαλέστηκαν ότι η Συνθήκη της Λοζάνης αναγνωρίζει θρησκευτική και όχι εθνική μειονότητα και ότι το σωματείο επιδίωκε να διαδώσει την ιδέα της ύπαρξης μιας τουρκικής μειονότητας στα πλαίσια του ελληνικού κράτους και να εξυπηρετήσει έτσι συμφέροντα τρίτου κράτους (ήτοι της Τουρκίας). Οι στόχοι όμως του σωματείου ήταν όπως προκύπτουν και από το καταστατικό του η διατήρηση και η προώθηση του πολιτισμού των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, η δημιουργία δεσμών φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ τους και η συνεισφορά στην προώθηση των πολιτισμικών, κοινωνικών και θρησκευτικών μεταρρυθμίσεων που επήλθαν στην Τουρκία μετά την αλλαγή του καθεστώτος από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το σωματείο επίσης δραστηριοποιήθηκε πολιτισμικά και αθλητικά. κατά τη λειτουργία του.
Μετά την απόφαση διάλυσης του σωματείου αυτού, η υπόθεση έφθασε ενώπιον του ΕυρΔΔΑ μετά από την προσφυγή (no 26698/05) κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας και στις 27.3.2008 ΟΡΘΩΣ καταδικάστηκε η Ελλάδα για παραβίαση του άρθρου 11 και 14 της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) που κατοχυρώνει την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι και επιτάσσει απόλαυση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναγνωρίζονται στη Σύμβαση να διασφαλίζεται, χωρίς καμία διάκριση, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, εθνικής ή κοινωνικής καταγωγής, λόγω της ένταξης σε μια εθνική μειονότητα, περιουσίας, γέννησης ή οποιασδήποτε άλλης κατάστασης αντίστοιχα.
Το σκεπτικό του ΕυρΔΔΑ είχε ως εξής : Η ελευθερία του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ περιλαμβάνει και το δικαίωμα να ιδρύουν κάποιοι ένα σωματείο ή ένα σύλλογο. Τα σωματεία ή οι σύλλογοι μπορούν να επιδιώκουν εκτός άλλων (κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών κ.λπ.) σκοπών και την προστασία της πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς, καθώς και την αναζήτηση μιας εθνικής ταυτότητας ή την επιβεβαίωση μιας μειονοτικής συνείδησης.
Η διάλυση του ως άνω σωματείου συνιστούσε κατά το ΕυρΔΔΑ επέμβαση στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι που είχε η αιτούσα «Τουρκική Ένωση Ξάνθης». Σύμφωνα με το ΕυρΔΔΑ : «Ακόμα και αν ο σκοπός του σωματείου ήταν η προώθηση της ιδέας ότι υπάρχει στην Ελλάδα μια εθνική μειονότητα, δεν θα μπορούσε τούτο να απειλήσει μια δημοκρατική κοινωνία, ιδιαίτερα επειδή ουδόλως γίνεται μνεία στο καταστατικό του περί προσφυγής των μελών του στη χρήση βίας ή αντιδημοκρατικών ή αντισυνταγματικών μέσων. Το ΕυρΔΔΑ, αν και έλαβε υπόψη τις αιτιολογίες των ελληνικών δικαστηρίων δεν διαπίστωσε δραστηριότητες του σωματείου κατά τον χρόνο της διάλυσής του που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, την εδαφική ακεραιότητα ή τις δημοκρατικές αξίες. Αντίθετα, διαπίστωσε, ότι οι δραστηριότητές του επιβεβαιώνουν μόνο την εκδήλωση και διατράνωση μιας μειονοτικής συνείδησης. Το να έχει κανείς την πρόθεση να συζητήσει δημόσια για την ταυτότητα ενός μέρους του πληθυσμού ενός κράτους δεν αρκεί κατά την άποψή του για να επιβάλει το κράτος αυτό ένα τόσο ριζοσπαστικό περιορισμό, όπως είναι η διάλυση ενός σωματείου. Καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις πεποιθήσεις του σχετικά με την εθνική του ταυτότητα.»
Το Δικαστήριο υπενθύμισε μάλιστα όσα είχε δεχθεί στην υπόθεση της μακεδονικής μειονότητας κατά Βουλγαρίας, διατυπώνοντας έτσι για μια ακόμη φορά την άποψη ότι μια επέμβαση στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι υπό τη μορφή της διάλυσης σωματείου δεν θα δικαιολογούνταν, έστω και αν μια ομάδα προσώπων ζητούσε την αυτονομία ή την απόσχιση ενός μέρους του εδάφους μιας Χώρας.
Σύμφωνα με το ΕυρΔΔΑ λοιπόν η δημόσια τάξη δεν απειλείται από τη λειτουργία ενός σωματείου, που σκοπό έχει να προωθήσει τον πολιτισμό μιας περιοχής, ακόμα και αν υποτεθεί, ότι πρόκειται για τον πολιτισμό μιας μειονότητας. Το δικαίωμα να εκφράζει κανείς τις απόψεις του μέσω της ελευθερίας της συνένωσης, και η έννοια της προσωπικής αυτονομίας, υπονοούν το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει, στο πλαίσιο της νομιμότητας, τις πεποιθήσεις του για την εθνική του ταυτότητα. Η ύπαρξη των μειονοτήτων και των διαφορετικών πολιτισμών σε μια χώρα συνιστούν ένα ιστορικό γεγονός που μια δημοκρατική κοινωνία θα έπρεπε όχι μόνο να ανέχεται, αλλά και να προστατεύει και να υποστηρίζει, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου (υπόθεση Σιδηρόπουλος κατά Ελλάδας).
Επιπλέον, δεν προέκυπτε από το φάκελο της υπόθεσης, ότι ο πρόεδρος ή τα μέλη του σωματείου επικαλέστηκαν ποτέ την προσφυγή στη βία ή την εξέγερση, ή προέβησαν σε άλλη μορφή απόρριψης των δημοκρατικών αρχών, κάτι που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. . Όσο σοκαριστικές και απαράδεκτες μπορούν να φαίνονται κάποιες απόψεις ή κάποιοι όροι που χρησιμοποιούνται, στα μάτια των αρχών, η διάδοσή τους δεν μπορεί αυτόματα να αναλύεται σε μια απειλή για τη δημόσια τάξη και για την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας, καθώς, πράγματι, η ουσία της δημοκρατίας βρίσκεται στην ικανότητά της να επιλύει τα προβλήματα σε ένα ανοιχτό διάλογο. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, η οποία θεμελιώνεται στην υπεροχή του δικαίου, οι πολιτικές ιδέες που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη και των οποίων η πραγματοποίηση υποστηρίζεται με ειρηνικά μέσα, θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσω της άσκησης της ελευθερίας της συνένωσης. Αυτό προτάσσουν οι εγγενείς αξίες σε ένα δημοκρατικό σύστημα, όπως ο πλουραλισμός, η ανοχή και η κοινωνική συνοχή. (βλ. μεταξύ άλλων Υπόθεση Ουράνιος Τόξος κατά Ελλάδας και Stankov κατά Βουλγαρίας).
Σε κάθε περίπτωση αν όντως το σωματείο ήταν απειλή για την δημόσια τάξη μπορούσε να βρει έδαφος εφαρμογής το άρθρο 138 του Ποινικού Κώδικα (επιβουλή της ακεραιότητας της χώρας) που αναφέρει τα εξής : Όποιος επιχειρεί με σωματική βία ή με απειλές σωματικής βίας να αποσπάσει από το ελληνικό κράτος έδαφος που ανήκει σ’ αυτό ή να συγχωνεύσει έδαφος του ελληνικού κράτους σε άλλη πολιτεία τιμωρείται με θάνατο (πλέον έχει καταργηθεί ο θάνατος και ισχύει η ισόβια κάθειρξη). Παρατηρεί κανείς, ότι το έγκλημα της επιβουλής της (εδαφικής) ακεραιότητας της χώρας διαμορφώνεται στον νόμο ως έγκλημα απόπειρας, υπό την έννοια ότι για την τελείωση ή ολοκλήρωσή του δεν απαιτείται να επιτύχει κάποιος την απόσπαση εδάφους από το ελληνικό κράτος ή τη συγχώνευση τέτοιου εδάφους σε άλλο κράτος. Αρκεί κάθε πράξη και κάθε προσπάθεια που τελείται με σωματική βία ή με απειλές σωματικής βίας και που έχει ως σκοπό την απόσπαση εδάφους για την ίδρυση νέου κράτους ή τη συγχώνευση εδάφους σε άλλη πολιτεία. Επίσης εκτός από το άρθρο 138 του ΠΚ, υπήρχε και η δυνατότητα τιμωρίας βάση του άρθρου 135 ΠΚ.
Πρόσφατα μετά την ως άνω ευρω-καταδίκη της Ελλάδας, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μας ο Άρειος Πάγος με γελοία νομική αιτιολογία (το ότι δήθεν οι αποφάσεις ΕΔΔΑ δεν είναι δεσμευτικές για την Ελλάδα και παραβιάζοντας την ίδια την νομολογία του βλ. π.χ. ΑΠ 818/2008 ) απέρριψε το αίτημα της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης για την επανεγγραφή του στο βιβλίο σωματείων του οικείου Πρωτοδικείου. Αν όμως είχαν ανοίξει το άρθρο 46 της ΕΣΔΑ θα διαπίστωναν πως τα κράτη μέρη συμφωνούν να συμμορφώνονται με τις οριστικές αποφάσεις του ΕΔΔΑ και το ότι βάση του άρθρου 28 του Συντάγματος η ΕΣΔΑ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.
Άλλωστε το άρθρο 95, παρ. 5 του Συντάγματος κάνει ρητά λόγο για υποχρέωση της διοίκησης (εκτελεστικής εξουσίας) να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις, ενώ το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κάνει λόγο για δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, το οποίο δικαίωμα περιλαμβάνει και το δικαίωμα εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης. Γιατί για να είναι αποτελεσματική η παροχή δικαστικής προστασίας δεν αρκεί η έγκαιρη επίλυση των διαφορών με δικαστικές αποφάσεις. Απαιτείται ακόμη η συμμόρφωση της Διοικήσεως προς το περιεχόμενο των αποφάσεων αυτών. Η εκτέλεση λοιπόν μιας δικαστικής απόφασης είναι αναπόσπαστο τμήμα της έννοιας της δίκης για τους σκοπούς του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ. Όταν οι αρχές ενός κράτους καθυστερούν ή αρνούνται ή αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν με μια δικαστική απόφαση (οποιουδήποτε δικαστηρίου) οι εγγυήσεις που απολαμβάνουν οι διάδικοι κατά την διάρκεια της δίκης υπό την έννοια του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ χάνουν το σκοπό τους.
Λίγες ώρες λοιπόν πριν την προεκλογική ομιλία του Αντ. Σαμαρά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) γνωστοποίησε στις 5 Ιανουαρίου 2015 πως στις 18 Δεκεμβρίου 2014 κοινοποίησε στην Ελλάδα τρεις συσχετισμένες προσφυγές με τίτλο «Τουρκική Ένωση Ξάνθης και λοιποί κατά Ελλάδας». Με την κοινοποίηση αυτή, η Ελλάδα ξαναδικάζεται γιατί περιφρόνησε τις τρεις καταδίκες από το ΕΔΔΑ για τη διάλυση της «Τουρκικής Ένωση Ξάνθης» (27 Μαρτίου 2008), του «Πολιτιστικού Συλλόγου Τούρκων Γυναικών Νομού Ροδόπης» (27 Μαρτίου 2008) και του «Συλλόγου Νεολαίας Μειονότητας Νομού Έβρου»(11 Οκτωβρίου 2007).
Το ΕΔΔΑ στο συνοδευτικό ενημερωτικό σημείωμα υπενθυμίζει πως ο Άρειος Πάγος έκρινε τελικά και για τα τρία σωματεία πως οι αποφάσεις του ΕΔΔΑ δεν αποτελούσαν «νέα πραγματικά περιστατικά» ώστε στη βάση του Άρθρου 758 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας οι αποφάσεις των κατώτερων δικαστηρίων για τη διάλυση ή μη εγγραφή των τριών σωματείων να ανακληθούν και τα τρία μειονοτικά τουρκικά σωματεία να (επανα)λειτουργήσουν νόμιμα (αποφάσεις ΑΠ 353/2012, ΑΠ 1003/2013, και ΑΠ 1471/2013 αντίστοιχα).
Το ΕΔΔΑ υπενθυμίζει το Ψήφισμα ResDH(2014)84 της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης της 5 Ιουνίου 2014, στο οποίο εκφράζεται η δυσφορία της Επιτροπής για το γεγονός ότι η Ελλάδα περιφρόνησε τόσο τη δέσμευσή της του Ιουνίου 2013 να εξευρεθεί λύση για την εκτέλεση των τριών καταδικαστικών αποφάσεων που δεν υλοποίησε αλλά και την ίδια την Επιτροπή αφού παρά τις υπομνήσεις της τελευταίας δεν έστειλε καν την προβλεπόμενη ενημέρωση της Επιτροπής!
Καταλήγοντας το ΕΔΔΑ καλεί την Ελλάδα και τους προσφεύγοντες να τεκμηριώσουν αν οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου συνιστούν «νέα προβλήματα» και άρα παραδεκτώς εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του ΕΔΔΑ και όχι (μόνο) στην αρμοδιότητα της Επιτροπής Υπουργών. Αν είναι παραδεκτές οι προσφυγές, το ΕΔΔΑ ζητά να τοποθετηθούν η Ελλάδα και οι προσφεύγοντες αν οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου αποτελούν παραβίαση του Άρθρου 11 της ΕΣΔΑ που κατοχυρώνει «την ελευθερία του συνεταιρισμού» των προσφευγόντων μελών της τουρκικής μειονότητας.
Υπενθυμίζεται πως εκκρεμεί η απόφαση του ΕΔΔΑ για την προσφυγή της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμούπου κοινοποιήθηκε στην Ελλάδα το 2012 και εκδικάσθηκε το 2013. Και για τη Στέγη, είχε προηγηθεί καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ και άρνηση του Αρείου Πάγου να αναιρέσει τις αποφάσεις κατώτερων δικαστηρίων που είχαν επαναλάβει την άρνηση εγγραφής του σωματείου αυτού που έχουν ιδρύσει μέλη της μακεδονικής μειονότητας.
Τέλος, τονίζεται πως ο ισχυρισμός του Αρείου Πάγου πως οι αποφάσεις του ΕΔΔΑ δεν συνιστούν «νέα πραγματικά περιστατικά» είναι προσχηματικός αφού καταρρίπτεται από αποφάσεις του ίδιου δικαστηρίου που θεώρησε άλλες αποφάσεις του ΕΔΔΑ ή της Επιτροπής Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που αφορούσαν αστυνομική βία ή εξώσεις κατά Ρομά, ως«νέα πραγματικά περιστατικά» και παρήγγειλε την ανάσυρση από το αρχείο των αντίστοιχων ποινικών δικογραφιών στη βάση των άρθρων 43 παράγραφος 5 και 47 παράγραφος 3 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.
Άραγε λοιπόν ποιος είναι νομοταγής πολίτης και ποιος όχι σε τούτη τη χώρα; Γιατί ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας κατηγορεί τους Έλληνες πολίτες της μειονότητας της Θράκης για ανυπακοή σε νόμους όταν ο ίδιος ( και το Ελληνικό κράτος ) δεν εφαρμόζει το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και δικαστικές αποφάσεις;
* ο Καδήρ Αϊκούτ είναι δικηγόρος
